ประวัฒิ และที่มาของแคนทางภาคอีสาน
ฟ้อนเซิ้งแคน
ประวัติความเป็นมาของแคน
แคนเป็นเครื่องดนตรีเก่าแก่ของชาวอีสาน เป็นเอกลักษณ์ด้านดนตรีตัวแทนความเป็นคนอีสาน มีเสียงอันเป็นธรรมชาติ มีความไพเราะลึกซึ้งกินใจ ดังในวรรณคดี "ท้าวก่ำกาดำ ได้กล่าวถึงความไพเราะของแคนไว้อย่างมีอารมณ์ว่า
"ท้าวก็เป่าจ้อยๆ อ้อยอิ่งกินนารี
เสียงแคนดังม่วนแม้งพอล้มหลุดตายไปนั้น
ปรากฏดังม่วนก้องในเมืองอ้อยอิ่น
สาวฮามน้อยวางหลามาเบิ่ง
บางผ่องปะหลาไว้วางไปทั้งก็มี
ฝูงคนเฒ่าเหงานอนหายส่วง
ฝูงพ่อฮ้างคิดฮ่ำคะนิงเมีย
เป็นที่อัศจรรย์แท้เสียงแคนท้าวก่ำ
ฝูงกินข้าวคาคอค้างอยู่
บ่มีไผไออิจามไอสงัดอยู่" บุญมีเลยเป่าแถลงดังก้อง
ท้าวก็เป่าจ้อยๆ คือเสียงเสพเมือสวรรค์
เป็นที่ใจม่วนดิ้นดอมท้าวเป่าแคน
เข่าก็บบฟั่งฟ้าวตีนต้องถือตอ
บางผ่องเสื้อผ้าหลุดออกซ้ำเลยเต้นแล่นไปก็มี
สาวแม่ฮ้างคะนิงโอ้อ่าวผัว
เหลือทนทุกข์อยู่ผู้เดียวนอนแล้ง
ไผได้ฟังม่วนแม้งใจสล่างหว่างเว
ฝูงอาบน้ำปะผ้าแล่นมา
อ่านรายละเอียดเรื่อง แคน เพิ่มเติม